JAN WOLKERS IS ALIVE AND WELL
Net voordat ik insliep
zag ik een laken vallen,
het land dat ver zinkt
onder zeeniveau
Op een eiland zit Jan Wolkers
en maakt beeldhouwwerken
uit zijn oude lichaam,
hij blijft wrikken en krassen,
waar de woorden zijn opgeraakt
Met zijn rug houdt hij
de Noordezee tegen
Op het vasteland verdwijnen slingerend
de wegen in de mist,
en de schapen zakken verder
weg in de drassige grond
Jan Wolkers droomt
over een morgen land geleden,
over de pislucht van duizend stuks
dicht opeen gepakt vee
Hij droomt over de vrouw
die in zijn wasbak ging zitten
en een koude jenever
Nederlandse vertaling; Ingeborg Kroon